ಹುಚ್ಚು ಕೋಡಿ ಮನಸು, ಅದು ಹದಿನಾರರ ವಯಸು... ಅಂತ ಯಾರೋ ಕವಿ ಬರ್ದಿದಾರೆ... ಆದರೆ ನನ್ನ ಸ್ಥಿತಿ ನೋಡಿದರೆ, ಮನಸ್ಸು ಎಲ್ಲಾ ವಯಸ್ಸಲ್ಲೂ ಹುಚ್ಚು ಕೋಡಿನೇ ಪ್ರವಾಹ ಬಂದಾಗ... ವಯಸ್ಸಿನ ಲಿಮಿಟ್ ಇಲ್ಲ... ಯಾರಿಗೂ ಯಾವಾಗಲೂ ಕಾತರಿಸಿರದ ನಾನು, ನಿನಗಾಗಿ ಬಿಕ್ಕಳಿಸುತ್ತೇನೆ. ನೀ ಏನೇ ಅಂದರು, ಎಷ್ಟೇ ಬೇಜಾರಾದ್ರೂ ಅಡ್ಜಸ್ಟ್ ಮಾಡ್ಕೋತೀನಿ... ಯಾಕೆ ಅಂತ ಅರ್ಥ ಆಗ್ತಿಲ್ಲ...
ನಿನ್ನಿಂದ ಮನದ ಭಾವನೆಗಳಿಗೆ ಬಣ್ಣ ಹಚ್ಚುತ್ತಿದ್ದೇನೆ... ನೀ ನನಗೆ ಏನು ಅನ್ನೋದು ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ, ಗೆಳೆಯ ಅನ್ಲಾ, ಅಲ್ಲ ಅನ್ಸುತ್ತೆ, ಆದ್ರೆ ಅದಕ್ಕಿಂತ ಮೇಲೆ ಅಲ್ವ... ಅಥವಾ ಇದೆಲ್ಲಾ ಪದಗಳಿಗಿಂತಲೂ ಎತ್ತರದಲ್ಲಿದೀಯಾ ಅನ್ಲಾ... ನಿನ್ನ ಕಂಡರೆ ಎಷ್ಟೊಂದು ಭಾವನೆಗಳು ಪುಟಿದೇಳುತ್ತೆ... ನಿನಗೆ ಹೇಳಲಿಕ್ಕೆ ಆಗಲ್ಲ, ಯಾಕೆಂದರೆ ಕೇಳಲು ನಿನಗೆ ವ್ಯವಧಾನವಿಲ್ಲ... ಬಹುಶಃ ಅದಕ್ಕಾಗಿಯೇ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಈ ರೀತಿ ಹೇಳ್ತೀನಿ ಅನ್ಸತ್ತೆ. ನನ್ನ ಕಣ್ಣಲ್ಲಿ ಕನಸುಗಳು ಕಾಣಲು ನಿನ್ನ ಪದಗಳ ಸಾಕಾರ... ನಾ ಬರೆಯುವ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಪದದಲ್ಲೂ ನಿನ್ನದೇ ಪ್ರತಿಬಿಂಬ... ನಿನ್ನಿಂದ ನನ್ನ ನಾನೇ ಹುಡುಕಿ ಕೊಂಡೆ.
ಕನಸು ಪ್ರೀತಿಯ ಹೊರಪ್ರಪಂಚ, ಅಲ್ಲಿ ಮಿಡಿಯುವ ಭಾವನೆಗಳೇ ಬದುಕು ಅಂತಾರೆ, ಆದರೆ ಈ ಕಣ್ಣೀರಿದೆಯಲ್ಲ ಅದರದು ಎರಡು ಮುಖ, ಒಂದು ಸಂತೋಷದ ಕಣ್ಣಬಿಂದುವಾದರೆ, ಅದೇ ಕಣ್ಣ ಹನಿ ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ದುಃಖದ ಸಂಕೇತ. ನಿನಗಾಗಿ ಕಣ್ಣ ಹನಿ ಜಾರುತ್ತೆ, ಈಗ ನನ್ನ ಕಣ್ಣಿಂದ ಜಾರುವ ನಾಲ್ಕು ಹನಿಗಳು ಯಾಕೋ ಅರ್ಥ ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿವೆ, ಈ ಬದುಕಿಗೆ ಒಂದು ಅರ್ಥ ತಂದವನೂ ನೀನೆ, ಅದಕ್ಕೊಂದು ಅರ್ಥವಿಲ್ಲದಂತೆ ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ವರ್ತಿಸಿ ಹಿಂಸಿಸುವವನೂ ನೀನೇ. ಪ್ರತಿ ಕ್ಷಣಗಳೂ ನಗುವಿನ, ಸಂತೋಷದ ಕುರಿತೇ ಮಾತನಾಡುತ್ತಿದ್ದ ನೀನು ಈಗೀಗ ಕೋಪಗೊಂಡು ಕಣ್ಣೀರ ಕಡಲಿಗೆ ಆಗಾಗ ನೂಕುತ್ತೀಯ... ಹಿಂದೆಲ್ಲ ನಿನ್ನೊಂದಿಗೆ ಮಾತಾಡಲು ಇರದ ಭಯ, ಈಗೀಗ ಸದಾ ಕಾಡುತ್ತೆ, ಯಾವಾಗ, ಯಾತಕ್ಕಾಗಿ ಕೋಪಗೊಳ್ಳುವೆ ಎಂದು ಭಯದಿಂದ... ಆದರೂ ನಿನ್ನ ಬಿಟ್ಟಿರಲು ಕಷ್ಟ ಅನ್ಸತ್ತೆ... ಯಾಕೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ...
ನನ್ನ ಪ್ರಪಂಚ ತುಂಬ ಚಿಕ್ಕದು. ಇಲ್ಲಿ ಅಮ್ಮ ಮತ್ತು ನಿನ್ನ ಅಸ್ತಿತ್ವ ಬಿಟ್ಟರೆ ಬೇರೆ ಅಂಥಾ ವಿಶೇಷಗಳಿಲ್ಲ. ಅಲ್ಲಲ್ಲ, ಬೇರೆ ವಿಶೇಷಗಳೇ ಇಲ್ಲ. ಯಾರ ಕಾಲ್ ಬಂದರೂ ನಿನ್ನದಿರಬಹುದೆಂಬ ನಿರೀಕ್ಷೆಯಿಂದಲೇ ಫೋನ್ ನೋಡ್ತೀನಿ... ನನ್ನೆಡೆಗೆ ಬರುವ ಎಲ್ಲಾ ಹೆಜ್ಜೆಯ ಸದ್ದಲ್ಲೂ ಸದಾ ನಿನ್ನ ಬಿಂಬ. ದಿನವಿಡೀ ಕಾದ ಮನವು ಸಂಜೆಯವರೆಗೂ ನಿನ್ನ ಕಾಣದಿದ್ದಾಗ ನೋಡದೇ ಇರಬಹುದಾದ ಭಯದಿಂದ ಕುಗ್ಗುತ್ತದೆ. ರಾತ್ರಿಯಲ್ಲಿ ಕಿಟಕಿಯ ಪಕ್ಕ ಕುಳಿತು ಬಾನು ಚುಕ್ಕಿ ನೋಡುತ್ತಿರುವಾಗ ನಿನ್ನ ಮುಖವೇ ಕಾಣಿಸುತ್ತದೆ... ಅಲ್ಲೂ ಕಾಯುವಿಕೆಯೇ ಕಣ್ಕುಕ್ಕುತ್ತದೆ.
ಒಮ್ಮೆ ಏನಾಯ್ತು ಗೊತ್ತಾ, ಬಹುಶಃ ಕೆಲ ತಿಂಗಳುಗಳ ಹಿಂದೆ, ಊರಿಂದ ಬರುವಾಗ, ಬಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಯಾರನ್ನೋ ನೋಡಿ ನೀನಂತ ನಕ್ಕು, ಪಕ್ಕನೆ ನೀನಲ್ಲ, ಅದು ನನ್ನ ಊಹೆಯೆಂಬ ಅರಿವಾಗಿ ನನ್ನನ್ನೇ ನಾ ಬಯ್ದಿದ್ದೆ. ನಕ್ಕ ತಪ್ಪಿಗಾಗಿ ಬಸ್ಸಿಳಿಯುವ ವರೆಗೂ ಗಾಭರಿಯಿಂದಿದ್ದೆ. ಎಲ್ಲವೂ ನೀನೇ, ಎಲ್ಲೆಲ್ಲೂ ನೀನೇ... ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದೇ, ಗೊತ್ತಿರದ ಕಾರಣಕ್ಕಾಗಿ ಕಾಯುತ್ತೇನೆ ನಿನಗಾಗಿ,,, ನಿಜ, ಈ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲಾ ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದಾರೆ, ಏನೋ ಒಂದಕ್ಕೆ. ವೈಟಿಂಗ್ ಫಾರ್ ಸಂಮ್ಧಿಂಗ್... ಆದರೆ ನಾ ಏತಕ್ಕೆ ಕಾಯ್ತಿದೀನಿ ಅಂತ ನಂಗೇ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ... ಆದರೂ ಕಾಯುವಿಕೆ ನಿರಂತರ... ಕೊನೆಗೆ ಕೆಲವರು ಸಾವಿಗೂ ಕಾಯ್ತಾರೆ, ಬಹುಶಃ ನಾನೂ ಹಾಗೇ ಅನ್ಸತ್ತೆ... ಜೀವನ ಸಾಕು ಅನ್ನಿಸ್ತಿದೆ. ಸುಸ್ತಾಗ್ತಿದೆ...
ನಿನ್ನ ಕಂಡರೆ ಎಷ್ಟಿಷ್ಟ ಅಂತ ನಿಂಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ನೀರೊಳಗೆ ಮುಳುಗಿರುವವನು ಉಸಿರು ಬಯಸುವಷ್ಟು ನಿನ್ನ ಇಷ್ಟಪಡ್ತಿದೀನಿ ಅನ್ನಿಸ್ತಿದೆ. ನಿನ್ನ ಇಷ್ಟಪಡುವುದು ನನ್ನ ಕನಸು ಅಲ್ಲ, ಬದುಕು! ನಿನ್ನ ಒಂದು ನಗುವಿಗೆ, ನಿನ್ನ ಸನಿಹಕ್ಕಾಗಿ ಕಾಯ್ತೀನಿ. ನಿನಗೋಸ್ಕರ ಏನ್ಬೇಕಾದ್ರೂ ಮಾಡ್ತೀನಿ, ನಂಗಿಷ್ಟ ಇಲ್ಲದಿದ್ರೂ ನಿಂಗೋಸ್ಕರ ನೀ ಏನೇ ಹೇಳಿದ್ರೂ... ಇಂದೆಂಥ ಸಂಬಂಧ ಅಂತ ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ಅನ್ನಿಸತ್ತೆ... ಆದರೆ ಅದಕ್ಕೊಂದು ಹೆಸರು ಕೊಡ್ಬೇಕು ಅನ್ನೊ ಕಾತುರ ಏನಿಲ್ಲ... ಅದರ ಅವಶ್ಯಕತೆ ಕೂಡ ಇಲ್ಲ... ಹೆಸರಿಟ್ಟು ಕರೆಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಸಂಬಂಧ ಬೇಕು ಅನ್ನೋ ಆಸೆ ಕೂಡ ಇಲ್ಲ. ನೀನಿದ್ದರೆ ಬೇರೇನೂ ಬೇಡ.
ನಿನ್ನಿಂದ ನಾ ಜಾಸ್ತಿ ಏನೂ ಬಯಸಲ್ಲ... ಮಾತಾಡ್ಲಿಕ್ಕೆ ಆಗ್ದೇ ಇದ್ರೆ ಕನಿಷ್ಠ ಒಂದು ಮಿಸ್ಡ್ ಕಾಲ್ ಸಾಕು. ಒಂದು ಪುಟ್ಟ ಗೆಳೆತನ ಸಾಕು. ನನ್ನೆಡೆಗಿನ ಒಂದಿಷ್ಟು ಕಾಳಜಿ, ಚೂರೇ ಚೂರು ಪ್ರೀತಿ ಸಿಕ್ಕರೂ ಸಾಕು... ಇದೊಂದು ಸಹಾಯ ಮಾಡ್ತೀಯಾ ಅಲ್ವ? ಈ ಒಂದು ಪ್ರಶ್ನೆ ಮಾತ್ರ ಭೂತವಾಗಿ ನನ್ನೆದುರು ನಿಂತಿದೆ, ಕಾಡುತಿದೆ... ನೀನೇನಾದರೂ ದೂರ ಆದರೆ ಬಹುಶಃ ಅದನ್ನು ತಡ್ಕೊಳೋ ಶಕ್ತಿ ಖಂಡಿತ ಇಲ್ಲ... ಆದ್ರೆ ನಿನ್ನ ಮುಂದೆ ಏನೇ ಹೇಳಿದ್ರೂ ನನ್ನ ತಮಾಷೆ ಮಾಡ್ತೀಯಾ... ಇಲ್ಲ ಅಂದರೆ ‘ಎಲ್ಲಿವರೆಗೆ ನಾನಿರ್ತೀನಿ ಜೊತೆಗೆ’ ಅಂತ ಬಯ್ತೀಯಾ... ಅದಕ್ಕೆ ಏನೂ ಹೇಳಲ್ಲ... ಇರೋಷ್ಟು ದಿನ ಖುಷಿಯಾಗಿ ನಿಂಜೊತೆ ಇರ್ತೀನಿ... ಆಮೇಲೆ ಇದ್ದಿದ್ದೇ,... ಮತ್ತದೇ ಬೇಸರ... ಅದೇ ಏಕಾಂತ... ಜೊತೆಲಿರೋ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಕೂಡ ನಿನ್ನ ಮಿಸ್ ಮಾಡ್ಕೊಳೋಕೆ ಇಷ್ಟ ಇಲ್ಲ... ಆದರೂ ನಿನ್ನ ಮಿಸ್ ಮಾಡ್ಕೋತಿನಿ...
ನಿನ್ನ ಮುಂದೆ ಇಲ್ಲಿಯವರೆಗೂ ಹೇಳಿರದ ಚಿಕ್ಕ ಚಿಕ್ಕ ವಿಷಯಗಳು ತುಂಬಾನೆ ಇವೆ. ಚಿಕ್ಕದಾದರೂ ಅದನ್ನು ನಿನ್ನೊಂದಿಗೆ ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳೋದ್ರಲ್ಲಿ ತುಂಬ ಖುಷಿಯಿದೆ...
ನಿಜ ಹೇಳ್ತ ಇದ್ದೀನಿ ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ನಿನ್ನ ಹಣೆಗೊಂದು ಮುತ್ತು ಕೊಡಬೇಕೆನ್ನಿಸುತ್ತೆ. ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ನಿನ್ನನ್ನ ಗಟ್ಟಿಯಾಗಿ ತಬ್ಬಿಹಿಡಿದು ಜೋರಾಗಿ ಅಳಬೇಕು ಅನ್ನಿಸುತ್ತೆ... ಆದರೆ ಆಮೇಲೆ ಗೊತ್ತಾಗುತ್ತೆ, ಹಾಗೆ ಅನ್ಕೊಳೋದು ತಪ್ಪು, ನಿನ್ನ ಬಗ್ಗೆ ಹಾಗೆಲ್ಲ ಅನ್ಕೊಬಾರದು ಅಂತ.
ಹೇಳೋಕೆ ತುಂಬಾನೆ ಇದೆ. ಕೆಲವು ಕಾರಣಗಳು ನಿನಗೆ ಸಿಲ್ಲಿ ಅನ್ನಿಸಬಹುದು. ಆದರೇ ಕೇವಲ ಭಾವನೆಗಳಲ್ಲೆ ಬದುಕುವ ನನ್ನಂತವರ ಪಾಲಿಗೆ ಈ ಸಣ್ಣ ವಿಷಯಗಳು ಸಣ್ಣ ವಿಷಯಗಳೇನು ಅಲ್ಲ. ಹೀಗೆ ನಿನ್ನ ಬಗ್ಗೆ ಏನೇ ಬರೆದರೂ ಅದು ಯಾಕೋ ಇಷ್ಟದಲ್ಲೇ ಮುಕ್ತಾಯವಾಗುತ್ತದೆ. ಕೊನೆಕೊನೆಗೆ ಕಣ್ಣೀರಿನಿಂದ ತೊಯ್ದು ಅಕ್ಷರಗಳೇ ಕಾಣದಾಗುತ್ತವೆ. ಈ ಅಸಹಾಯಕತೆಗೆ ಏನನ್ನಲಿ? ನನಗೆ ನೀ ಯಾರು? ನಿನಗೋಸ್ಕರ ಯಾಕೆ ಮನಸ್ಸು ಹಂಬಲಿಸುತ್ತದೆ? ಅಥವಾ ಇದು ನನ್ನ ಅಸಹಾಯಕತೆಯಾ? ಈ ಅಸಹಾಯಕತೆಯಲ್ಲಿ ನನಗೆ ನೀನು ಬೇಕು ಅನ್ನಿಸುತ್ತಿದೆ. ಗೊತ್ತಿದ್ದೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದೆಯೋ ನಿನ್ನೊಂದಿಗೆ ಆತ್ಮೀಯತೆ ಬೆಳೆದು ಬಿಡ್ತು. ಸಂಬಂಧಗಳೇ ಬೇಡಾ ಅಂತಿದ್ದು ಎಲ್ಲಾ ಸಂಬಂಧಗಳಿಂದ ದೂರಾಗಿ, ಹೊಸ ಸಂಬಂಧಗಳೆಡೆ ಅಂತಾ ವ್ಯಾಮೋಹವಿಲ್ಲದೇ, ಇದ್ದ ನನಗೆ ನೀನದ್ಯಾವಾಗ ಸಿಕ್ಕುದ್ಯೋ...ಬೇರೆಯವರನ್ನ ನಂಬದೇ ಇದ್ದ ನಾನು, ಅದ್ಯಾಕೆ ನಿನ್ನ ನಂಬಿದೆನೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಮತ್ತೆ ನನ್ನ ಕನಸುಗಳೇ ಚಿಗುರುವುದಿಲ್ಲ ಅಂದುಕೊಂಡಿದ್ದ ನನಗೆ ಮತ್ತೆ ಹೊಸ ಕನಸುಗಳೆಡೆ ಕೈಚಾಚುವ ಮಾತು ಇನ್ನು ದೂರವೆ. ಆದರೆ ನಿನ್ನಿಂದ ನನ್ನ ಕನಸುಗಳು ಚಿಗುರುತ್ತಿವೆ...
ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ಭಯ ಆದಾಗ ನಿನ್ನ ಕೈಗಳನ್ನು ಗಟ್ಟಿಯಾಗಿ ಹಿಡಿದು ಕೂರಬೇಕೆನಿಸುತ್ತೆ. ಪ್ಲೀಸ್ ನಾನು ತುಂಬಾ ದೊಡ್ಡದಾದ ಕೋರಿಕೆಯನ್ನೇನು ನಿನ್ನ ಮುಂದೆ ಸಲ್ಲಿಸುತ್ತಿಲ್ಲ. ಅದಕ್ಕಾಗಿ ಕೋಪ ಮಾಡ್ಕೋಬೇಡ, ನಿಂಗಿಷ್ಟ ಇಲ್ಲ ಅಂದರೆ ನಿನ್ನ ಕೈ ಮುಟ್ಟಲ್ಲ. ನನಗೆ ಯಾವುದರಲ್ಲೂ ನಂಬಿಕೆಯಿಲ್ಲ, ನಿನ್ನ ಬಿಟ್ಟು... ನನಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ನಾ ನಿನ್ನ ನಂಬ್ತೀನಿ, ಯಾಕೆ ಅಂತ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ...
ಕಣ್ಣುಗಳಲ್ಲಿರುವ ನಿನ್ನ ನೆನಪಾದರೂ ಜೊತೆಗಿರಲಿ ಅನ್ನುವ ಸಣ್ಣ ಆಸೆಯಿಂದ ಕಣ್ಮುಚ್ಚಿ ಕುಳಿತಿದ್ದೀನಿ.. ಕಣ್ಣೀರಿನೊಂದಿಗೆನಿನ್ನ ನೆನಪುಗಳು ಹೊರಹೋಗಬಾರದೆಂದು ಕಣ್ಣೀರನ್ನು ತಡೆಹಿಡಿದು... ಆದರೇ ನನ್ನ ಶಕ್ತಿ ಮೀರಿ ತಡೆಹಿಡಿದರೂ ಕಣ್ಣುಗಳು ಸೋಲೊಪ್ಪಿಕೊಂಡು ಹನಿಗಳ ರೂಪದಲ್ಲಿ ನನ್ನಿಂದ ಕೆಳಗಿಳಿಯುತ್ತಿವೆ. ಸುತ್ತ ನೋಡಿದರೆ ಕಗ್ಗತ್ತಲು...
ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ಹಾಗೆಯೇ ಜೋರಾಗಿ ಅಳಬೇಕು ಅನ್ಸತ್ತೆ... ಆದರೆ ನನ್ನ ಕಣ್ಣೀರು ಬೇರೆಯವ್ರಿಗೆ ಕಾಣಬಾರದು ಅಂತ ಕಷ್ಟಪಟ್ಟು ತಡೆಹಿಡಿಯುತ್ತೇನೆ. ಆದರೂ ನಿನ್ನ ಮುಂದೆ ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ಅಸಹಾಯಕಳಾಗಿ ಕಣ್ಣೀರು ಆಚೆ ಬರುತ್ತೆ...
